آئین مستان

گرچه امشب پیکرم می سوزد از زهر جفا

خوب شد،راحت شدم از غصّه های کربلا

روضه خوانِ کربلا و مادرم زهرا شدم

سوختم از ماجرای پهلوی خیرالنسا

گرچه این زهر هشام بی حیا جانم گرفت

شیشه ی عمرم شکسته شد میان خیمه ها

من تمام ماجرای کربلا را دیده ام

عمر من سر شد میان گریه و بزم عزا

با دو چشم خویش دیدم حلق اصغر پاره شد

آنچنان تیر سه پر را زد که شد رأسش شد جدا

با دو چشم خویش دیدم ارباً اربا شد علی

داغ اکبر آتشی زد بر دل خون خدا

با دو چشم خویش دیدم مشک سقا پاره شد

فرق او از ضرب کینه شد شبیه مرتضی

با دو چشم خویش دیدم جدّ مظلومم حسین

در میان قتلگاه خویش می زد دست وپا

با دو چشم خویش دیدم خیمه ها آتش گرفت

الامانِ کودکان،می آمد از ارض و سما

با دو چشم خویش دیدم عمّه را سیلی زدند

معجر از سر می کشیدنددشمنانِ بی حیا

یا باقر از فرط غمت افسرده گشتیم

از غصه جانسوز تو پژمرده گشتیم

هر شیعه در دل حجله داغ تو بسته

سنگینى داغت دل ما را شكسته

سوز دلت از سینه ات بار سفر ساخت

در سینه ما رفت و ما را دیده‏تر ساخت

پنجم امام و هفتمین معصوم هستى

جانم فدایت پس چرا مسموم هستى

اى صبر مطلق، گشته‏اى بى تاب از چه؟

اى كشتى عدل خدا، گرداب از چه؟

جسم شریفت از چه كم كم آب گشته

بنگر كه صادق از غمت بى تاب گشته

تو یادگار آخرینِ كربلایى

تو داغدار و دل غمینِ كربلایى

تفسیر دشت كربلا در سینه توست

دلها گرفتار غم دیرینه توست

با رفتنت دیگر تو آسوده ز دردى

داغ یتیمى را به صادق هدیه كردى

تاریكى صحن تو بر غربت گواه است

شمعى ندارد قبر تو بى بارگاه است

اى كاش بر قبرت حرم سازیم امامم

بر گنبدش پرچم بیافرازیم امامم

آییم پابوس و تو را زوّار گردیم

ما بى كسان هم لایق دیدار گردیم

بر باقر علم نبی، جنّ و ملک گریان بود

اندر عزای او به پا صد ناله و افغان بود

آن سرور و سالار دین، فرزند زین العابدین

سرحلقه اهل یقین، کز سوز سمّ نالان بود

ظلم هشام بی ادب، افکند او را در تعب

عقل بشر زان تاب وتب ، وز آن جفا حیران بود

چون بود طالب بر رضا، گردید تسلیم قضا

تا شافع روز جزا، او برگنه کاران بود

گر رفت زین بیت الحزن، با صد غم و رنج و محن

اکنون چو بلبل در چمن، مسرور هم خندان بود

آتش به جان ماسوا، افتاده از این ماجرا

کان شاه از زهر جفا، مقتول از عدوان بود

قاضی زاهدی

ذکر من سلام من کیست حضرت باقر

حجّ من قیام من کیست حضرت باقر

اسوه ی تمام من کیست حضرت باقر

زمزم و مقام من کیست حضرت باقر

پنجمین امام من کیست حضرت باقر

می کند ز آیینم مهر او نگهبانی

روی منبر امام باقر صحبت می فرمودند؛ جمعیت زیادی نشسته بودند، یه پیرمردی اومد گفت: آقا سلام علیکم آقا فرمود: و علیک السلام، آقا من یه سوال دارم. امام باقر میدونه سوال کننده کیه و سوالش چیه به تمام امور واقف و آگاهه؛ فرمود: راه رو باز کنید بیاد، پیرمرد خمیده خمیده اومد جلوی منبر ، آقا اومد پایین بغلش کرد آقا من شما رو خیلی دوست دارم. آقا فرمود: می دونم؛ من جد شما رو باباتونو جد غریب حسین رو ،پدرت امیرالمومنین رو ، مادرت فاطمه رو ، رسول خدا رو خیلی دوست دارم. آقا فرمود: می دونم، تصدیق می کنم، آقا گمان نکنید با دشمنان شما من خرده حساب دارم، من به خاطر شما با اونها دشمنم و دوستشون ندارم، آقا فرمود: می دونم؛ خیلی ابراز عشق کرد به امام باقر گفت آقا یه سوال دارم من آخر عمرمه یه بشارتی به من بده من بخوام از دنیا برم کی میاد بالای سرم، شما میاید؟ آقا فرمود: بله من میام، بابام میاد، جد غریبم حسین میاد، جدم امام مجتبی میاد، امیر المومنین میاد، جدم رسول خدا میاد، دید این پیرمرد دارند قند تو دلش آب می کنند، آرام صدا زد مادرم هم میاد؛ پیرمرد آنقدر خوشحال شد گریه کرد از حال رفت آب براش آوردند به صورتش زدند بلند شد، گفت: آقا از زبون شما میشه یه بار دیگه بگید کی میاد، آقا با حوصله فرمود آره عزیزم من میام، بابام میاد، اجدادم میان، مادرم فاطمه میا،د دوباره پیرمرد از حال رفت. بار سوم تا آقا فرمود ، گفت آقا ممنونم من خیالم راحت شد راه رو باز کردند پیرمرد داشت می رفت امام باقر فرمود: «ها هو اهل الجنة» اگه عشق واقعی باشه شیعه دنبال گناه نمیره

ای به بندگی یکتا ذات حق تعالی را

تو یگانه فرزندی دو علیّ اعلا را

باقر العلوم هستی ذات پاک یکتا را

نی عجب اگر بخشد سائلت دو دنیا را

جان مادرت زهرا از درت مران ما را

بی تو در جنان عاشق بنده ایست زندانی

دو بار امام باقر رو دست بسته به شام بردند یه بار از کربلا ، کوتاه ترین فاصله بین دو نقطه میشه خط مستقیم ، مسیری که اهل بیت رو بردند مسیر مستقیم به شام نیست پایین به سمت کوفه بالا به شام هر جایی تونستند بچه های پیغمبر رو گردوندند این یه مسیر بود یه مسیر هم اینقدر سعایت [1] امام باقر رو کردند ، امام باقر رو دست بسته از مدینه به شام بردند آقا این مسیر رو دست بسته رفته تجربه سوختن داره اما این سفر دوم کجا اون اولی کجا آقا سه چهار سالش بود....

سعایت: بدگویی کردن، سخن چینی کردن، بدگویی ، تهمت

باقر علوم عالم،  عالم آل پیمبر

غربت و مظلومیت رو، برده ارث از بابا حیدر

دلش از غصه گرفته، غم و درداش بی شماره

غیر اشک چشم خیسش، دیگه همدمی نداره

از شرار زهر دشمن، آب شده پیکر خسته اش

غیر آه دل نداره، مرحمی دل شکسته اش

یه کبوتر غریبه، بی سر و سامونه حالش

می خواد پر بگیره اما، سنگ غم خورده به بالش

پسرم بیا کنارم، که دیگه رفتنی ام من

بیا تا برات بگم از، ظلم و کینه های دشمن

به خدا یادم نمیره، اون همه ماتم و آزار

دشنام و سنگ های کینه، خنده های سر بازار

مونده بود به زیر نعلِ اسبها لاله های چیده

روی نیزه های بی رحم، می دیدم سر بریده

تاب گیسوی سیاهت کرده بی سامان مرا

گردش ناز نگاهت کرده سرگردان مرا

هر دلی از ساغر چشم سیاهت می چشید

در هوای وصل رویت از دو عالم پر کشید

باقر علم خدایی دلربایی تا خدا

شاهد دشت بلا و ماندگار کربلا

یا اباجعفر محمد

تاب گیسوی سیاهت کرده بی سامان مرا

گردش ناز نگاهت کرده سرگردان مرا

هر دلی از ساغر چشم سیاهت می چشید

در هوای وصل رویت از دو عالم پر کشید

علم اول تا به آخر قطره ی دریای تو

عالم و آدم اسیر نرگس شهلای تو

چشم عباس علی محو بهشت قامتت

حسن خوبان دو عالم جلوه ای از طلعتت

گم شدم درشام گیسوی سیاهت ای صنم

دم به دم در سایه ی زلف کجت می می زنم

ساقی و میخانه و می ، عشق و سر مستی تویی

کاسه و جام و سبو و مستی هستی تویی

یا ابا حعفر محمد

حسنی و حسن آفرینی ای نگار نازنین

ای سیه گیسوی مه رخ سان زین العابدین

حضرت روح الامین جارو کش میخونته

عالم و آدم اسیر نرگس مستونته

من که پیش از هستی و مستی غلامت بوده ام

بنده ی عشق تو و شیدای نامت بوده ام

قامت طوبی به پیش قامتت رسوا شود

صد قیامت از قیام قامتت بر پا شود

دل ز گیسویت بریزد زلف اگر بر هم زنی

آتش اندر خرمن زهد بنی آدم زنی